november - wandelclub55plus

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

november

Archief > nov 2014
 Korte Afstand groep naar Restaurant de Cockpit 27 nov 2014

Met een stuk of 30 mensen gingen wij en ik, na een weekje afwezigheid, op pad naar de Cockpit, waar wij ter hoogte van de spoorwegovergang in Bosschenhoofd de Lange afstand groep tegen kwamen. Ik denk met ca. hetzelfde aantal wandelaars als onze groep. Recht toe recht aan, Vica Versa, werd er naar het vliegveld gelopen. Niet veel te vermelden over deze wandeling, behalve dat de ober bij de Cockpit erg moest lachen toen Frans op zijn fluitje blies en gelijk heel de groep opstond om te gaan vertrekken. Ik moest daar zelf ook om lachen. Nee, wij bewegen niet eerder totdat Frans zijn fluitje laat horen. Maar dit verslag is wat kort wat dat betreft dus zal ik mijn weekje afwezigheid hier even verslaan. 19 November vertrokken mijn man en ik voor een weekje naar Sardinië. Wij kwamen daar in de avond aan en moesten met de gehuurde auto 140km lang het eiland oversteken. De chauffeuse was ik. Onze eerste indruk was wat rijden die Italianen hier als gewaagd. Bumperkleven hebben zij ook waarschijnlijk uitgevonden. Bijna 140 km.op een donkere tweebaansweg is erg vermoeiend rijden. Bochtje naar links, bochtje naar rechts. Beetje omhoog, beetje omlaag. Navigatie deed goed zijn best, maar toch nog een foutje gemaakt hier en daar. Maar naar ons landing van kwart over zes, was het fijn dat wij toch eindelijk om 21.30 in onze appartement zaten. Dat was nadat wij rondjes hadden gereden om het complex te vinden. Wilden net een restaurant in lopen, dat gesloten was, maar er liep iemand daar, om te vragen waar het was, toen zagen wij daar ook mensen de weg vragen die ook bij het autoverhuur bedrijf stonden, en onze buren werden. Bij het zoeken zagen wij hier en daar een supermarktje waar wij de andere dag boodschappen zouden kunnen doen. Niet dus. De Costa Smaralda is de duurste plek van Sardinië om vakantie te houden. De Maffiabaas Berlusconi heeft daar ook zijn vakantiehuis(je). Nou voor deze tijd niet. Want niets was er open. 20km rijden was het de supermarkt op zoeken en dan maar inslaan. “s morgens konden wij wel verse broodjes halen bij een soort van campingwinkeltje 200mtr. de weg op. Maar na gesetteld te zijn en de nodige spullen gehaald te hebben, gingen wij het eiland verkennen. Mooie kustgebieden en plaatsjes bezoeken, maar helaas, als je in de middag kwam was het moeilijk om een kop koffie te bemachtigen. Chiuso (gesloten). Maar ons koeltasje had genoeg vocht in voorraad, mannetje lief kon aan zijn biertje en ik mijn watertje. Heerlijk aan de kust genieten van een temperatuur van ruim 22 graden. Wij wilden echt voordat het goed donker was thuis zijn. Maar dat lukte niet altijd. Wij, mijn man en ik zeggen hier wel eens tegen elkaar als iemand met een slakke gangetje voor je rijdt, dat is er bestuurder met een pet op en een zondagsrijder. Nou die pet paste mij daar ook goed. In het donker geen lijnen op de weg, tegenliggers met groot licht, en maar duwen achter je, waar ik me niets van aantrok hoor, en lekker rustig alle bochtjes in ging. Maar mijn conclusie van deze week is. Dat het een heel mooi eiland is, ik daar zeker nog eens naar toe zou willen. Men zegt daar dat de mooiste tijd voor ons toeristen is om er in April/Mei te zijn. Veel wandel mogelijkheden, maar mijn man niet zo wandelfanaat is, en zich lekker wil laten rondrijden, met een wandeling van een paar kilometers het wel voor gezien houdt. Maar ondanks deze kleine ongemakken hebben wij een mooie week op dit mooie eiland gehad. Ik zou zeggen heeft iemand nog een leuke vakantie ervaring of ideeën zou leuk zijn om het hier te lezen, tenminste dat vind ik. Zieken beterschap en sterkte.

Groetjes Francien

 Reanimatie training op 4 november 2014

Gisteravond hebben we met leden van de lange en korte groep onze jaarlijkse trainingssessie gehad. Het heeft even wat voet in de aarde gehad. Onze vorige instructeur, die overigens al lang met pensioen was, stopte er nu echt mee. Het bestuur heeft lang moeten zoeken, maar uiteindelijk hebben we een nieuwe instructeur “op de kop kunnen tikken” . Ton , zo heet hij, is een man met veel humor en met een stevige medische achtergrond. De toch wel serieuze bezigheid van reanimeren wist hij op een luchtige wijze aan ons uit te leggen. Hij heeft ons van de nieuwigheden in het reanimatieland op de hoogte gebracht. Na een uurtje theorie moesten we zelf aan de bak. Eerst was Frans van Kampen aan de beurt. Hij moest in een stabiele zijligging worden gelegd. Toch niet een twee drie zo makkelijk. Dat lag niet aan Frans want die liet zich als een mak lam omdraaien. Het was meer de techniek, die bij de meesten van ons ontbrak.
Daarna hebben wij het levend materiaal achter ons gelaten en konden we met 2 kunststof heren aan de slag. De benen de 2 mannen waren nu niet aanwezig , omdat de training zich boven de gordel afspeelde. ( zie ook de foto’s) .

Zo’n reanimatietraining is stevig werken; Jo Rijnvos verzuchtte dat je beter een marathon kon lopen. In groepjes van 2 is er hard gewerkt onder toeziende blikken van Ton. Tot slot werd het gebruik van de AED geoefend. Ton had speciaal het model “Halderberge”voor ons meegebracht. Het was wel even wennen, maar als de plakkers eenmaal goed bevestigd zijn doet “een kind de was “.
De gemeente Halderberge heeft er weer een 10 tal getrainde reanimisten bij, terwijl ze in 2015 onze subsidie naar nul verlagen. Maar we doen het tenslotte voor andere mensen

Na afloop waren we het allemaal over eens dat we op een luchtige manier zeer effectief zijn bijgeschoold, dankzij Ton

Groet Jos
 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu